و نيز از ابوبكر وارد است كه رسول خدا فرمودند: [2] و در روايت ديگر [3] اى ابوبكر دست من و دست على در عدد مساويست.اى ابوبكر دست من و دست على در عدل مساويست.

البته مساوى بودن در عدل همانطور كه گفته شد ملازم با مساوى بودن در صفات نفسيه و مكارم اخلاق و اطلاع به سرائرى است كه در نتيجه در مرتبه فعل، كردار و افعال را طبق كردار و افعال پيمبر اكرم قرار ميدهد.

و اما مساوى بودن در عدد كنايه از مساوى بودن در تمام مراتب و مراحل قدرت است، آنچه از دست پيمبر اكرم برآيد از دست اميرالمؤمنين برآيد، چون دست‏بالاخص در چنين تعبيرى كه براى او عدد فرض شده است معلول قدرت و آلت اجراى نيات نفسانيه و ارادات روحيه است. بنابراين، اين تعبير مى‏رساند كه قدرت رسول خدا و قدرت على مساوى است. آن معجزات عجيب كه از دست آن حضرت به ظهور پيوست همگى در كانون اراده و قدرت على موجود است. محب طبرى در الرياض النضره از انس بن مالك روايت مى‏كند كه 4]

حضرت رسول اكرم فرمودند كه هيچ پيمبرى نيامده است مگر آنكه او را در بين امتش نظيرى است، و على نظير من است.

اين روايت مى‏رساند كه در جميع امت رسول خدا، هيچ كس از نقطه‏نظر صفات روحيه و كمالات نفسيه مانند على نزديك به پيمبر اكرم نبوده است، و فقط و فقط آن سرور مؤمنان نظير آن حضرت بوده است.

و نظير اين روايت در ينابيع المودة از انس بن مالك به روايت صاحب الفردوس آمده است [5]

و در صحيح بخارى در باب مناقب على گويد: [6]

رسول خدا به اميرالمؤمنين فرمودند:اى على تو از من هستى و من از تو هستم.

و اين تعبير نهايت‏يگانگى و اتحاد را مى‏رساند، مثل آنكه وجود آن دو سرور عالميان وجود واحدى است كه در دو تن و دو قالب نمودار شده است

و نيز ابن حجر هيتمى مكى در الصواعق المحرقه[7] از براء بن عازب و محب طبرى در الرياض النضرة از ملا نقل كرده‏اند كه پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله فرمودند: [8]

نسبت على با من مانند نسبت‏ سر من است‏ با بدن من، و اين تعبير غايت پيوند و همبستگى را مى‏رساند.

رسول خدا مى‏فرمايند همانطور كه بدن بدون سر حيات ندارد، حيات من مربوط و منوط به حيات على است‏و در ينابيع المودة از عبدالله بن مسعود روايت مى‏كند كه رسول خدا فرمود على منى مثل راسى من بدنى.[9]

كردند با او آنچه كردند، تا بالاخره پس از سى سال خون دل، در محراب عبادت فرقش را بشكافتند، و چنين روح كلى و حيات سرمدى خود را در زير خاك پنهان نموده، دل جن و انس و حيوان بيابان و مرغان هوا را در سوگش ماتم سرا نمودند.

ابن اثير جزرى مى‏نويسد: [10].

حسن بن كثير از پدرش روايت مى‏كند كه او گفت: اميرالمؤمنين عليه السلام براى نماز صبح مى‏رفت، مرغابيهائى بدو روى آورده و در برابر صورت على صداى خود را به صيحه و غوغا بلند كردند.

او مى‏گويد: ما خواستيم آنها را از دور اميرالمؤمنين دور كنيم، حضرت فرمود: آنها را بحال خود گذاريد، اينها براى من نوحه‏سرائى مى‏كنند.

چون براى نماز بيرون شد، ضربت‏بر فرق مباركش رسيد.

منابع

 [1] ينابيع المودة ص 252

[2]همان

[3] بعيد نيست كه هر دو حديث فى العدل بوده و در يكى تصحيفا فى العدد آمده باشد

[4] الرياض النضره ج 3 ص 153

 [5] ينابيع المودة ص 235

[6] صحيح بخارى ص 164

[7] الصواعق المحرقه ص 75

[8] الرياض النضره ص 162

 [9] ينابيع المودة ص 235

[10] اسد الغابة ج 4 ص 36

نظرات شما عزیزان:

لاله پرپر شده

ساعت23:18---21 ارديبهشت 1391

[وب سایت]

سلام دوست من به ما نیز سر بزنید
یاعلی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: